Ο χώρος της Τίρυνθος είχε κατοικηθεί από παλαιότατη εποχή. Τη νεολιθική εγκατάσταση διαδέχτηκε, στα μέσα της τρίτης προχριστιανικής χιλιετίας, ένας ακμαίος πρωτοελλαδικός συνοικισμός. Από την περίοδο αυτή διασώθηκε, κάτω από μια αυλή του μυκηναϊκού ανακτόρου, ένα επιβλητικό κυκλικό οικοδόμημα διαμέτρου 28 μ., που θα πρέπει να ήταν ή οχυρό ή κατοικία του ηγεμόνα. Το θεμέλιό του, ισχυρότατο, ήταν κατασκευασμένο από δύο ομόκεντρους λίθινους τοίχους, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν άλλοι εγκάρσιοι, έτσι που το πάχος του έφτανε τα 4-5 μ. Η ανωδομή ήταν πλίνθινη και η στέγη από κεραμίδια ψημένα στη φωτιά. Τα πρώτα ελληνικά φύλα, οι δημιουργοί του Μεσο-ελλαδικού πολιτισμού και στη συνέχεια του μυκηναϊκού πολιτισμού, εγκαταστάθηκαν και στην Τίρυνθα κατά την αρχή της Μεσο-ελλαδικής (2000-1600 π.Χ.) εποχής και στη μεγαλύτερη ακμή της έφτασε η πόλη κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο.

   Η ακρόπολη παρουσιάζει 3 οικοδομικές φάσεις, που αντιστοιχούν η πρώτη στο τέλος της Υστεροελλαδικής II (1500-1400 π.Χ.) περιόδου, η δεύτερη στην Υστεροελλαδική III Α (1400-1300) και η τρίτη στο τέλος της Υστεροελλαδικής III Β (1300-1200 π.Χ.). Τα σωζόμενα ερείπια της μυκηναϊκής ακρόπολης ανήκουν στο τέλος της τρίτης περιόδου.

   Η καταστροφή που έπληξε τα μυκηναϊκά κέντρα στο τέλος της εποχής του Χαλκού, διαπιστώθηκε και στην Tίρυνθα, είναι όμως βέβαιο ότι ο χώρος του ανακτόρου κατοικήθηκε συνεχώς έως τα μέσα του 8ου αι. π.Χ. (λίγο αργότερα στα ερείπιά του χτίστηκε ναός). Στην αρχή της Κλασικής εποχής η Tίρυνς, όπως και οι Μυκήνες, έγινε πλέον μια ασήμαντη κώμη· θα σημειώσουν όμως και οι δύο την παρουσία τους στα Μηδικά, στέλνοντας 400 άνδρες στη μάχη των Πλαταιών. Έστω και παρηκμασμένα, τα δύο ένδοξα μυκηναϊκά κέντρα ενοχλούσαν τους Aργείους, των οποίων η πολιτική προπαγάνδα ήθελε να μονοπωλεί το κλέος των μυθικών προγόνων. Έτσι, το 468 π.Χ. κατέστρεψαν εντελώς και τις Μυκήνες και την Τίρυνθα και μετέφεραν, κατά τον Παυσανία, τους κατοίκους στο Άργος, για να αυξηθεί ο πληθυσμός της πόλης, αν και ο Στράβων αναφέρει (8,373) ότι πολλοί Τιρύνθιοι έφυγαν προς την περιοχή του Πόρτο-Χέλι, όπου ίδρυσαν την πόλη Αλιείς. Όσο και αν σήμερα τα ερείπια της Τίρυνθας δεν είναι για τους αρχαιολόγους λιγότερο σημαντικά από τα ερείπια των Μυκηνών, οι αρχαίοι, θεωρώντας τα πράγματα διαφορετικά, πολύ μικρή θέση άφησαν για τους μυθικούς ηγεμόνες της Τίρυνθας και για την πόλη τους μέσα στις παραδόσεις, στα έπη του Ομήρου και στο Δράμα.

      Ο Παυσανίας ένα σύντομο κομμάτι (ΙΙ,25 8-10) αφιερώνει στην Τίρυνθα και οι νεότεροι περιηγητές, που ταξίδευαν στην Ελλάδα αναζητώντας τους χώρους, όπου κινήθηκαν οι ήρωες των αρχαίων κειμένων, δεν έδωσαν στα ερείπια της Τίρυνθος  τη σημασία που τους άξιζε. Πρώτος έκανε ανασκαφή στην ακρόπολη ο Tiersch το 1831. Αρκετά χρόνια αργότερα (1876) ο Σλήμαν, μεθυσμένος από τον θρύλο των Μυκηνών μετά την πρώτη έρευνά του εκεί, θεώρησε το ανάκτορο της Τίρυνθα  μεσαιωνικό και μάλιστα λίγο έλειψε να το καταστρέψει για να αναζητήσει βαθύτερα μυκηναϊκούς θησαυρούς. Ευτυχώς στην επόμενη ανασκαφική περίοδο τον ακολούθησε ο Ντέρπφελντ και έτσι αυτή τη φορά τα ερείπια εκτιμήθηκαν και αποτυπώθηκαν σωστά. Ο Ντέρπφελντ επανέλαβε αργότερα, ως διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, τις ανασκαφές με επιτελείο και άλλων Γερμανών αρχαιολόγων, οι οποίοι συνέχισαν το έργο του έως το 1938.

      Μετά τον πόλεμο οι εργασίες συνεχίστηκαν από το Ινστιτούτο, αλλά και από την Ελληνική Αρχαιολογική υπηρεσία. Τα τείχη εκτείνονται σε ολόκληρο το πεδίο της κορυφής του λόφου. Τα θεμέλια σώζονται σε όλο το μήκος τους και το ύψος σε ορισμένα σημεία φτάνει έως τα 7 μ., λίγο δηλαδή υπολείπεται του αρχικού, που υπολογίζεται σε 9-10 μ. Μεγάλο είναι το πάχος του τείχους: συνήθως 6 μέτρα, στα σημεία όμως που ανοίγονται στο εσωτερικό του οι περίφημες σήραγγες φτάνουν έως 17 μ. Ένας ισχυρός εγκάρσιος τοίχος χωρίζει την ακρόπολη σε 2 τμήματα: το νότιο περικλείει τα ανακτορικά οικοδομήματα, ενώ το βόρειο προστατεύει απλά τον χώρο της κορυφής του λόφου. Στο δεύτερο αυτό τμήμα, που χρονολογείται στο τέλος των μυκηναϊκών χρόνων, ανοίγονται κατά διαστήματα μικρές πύλες καθώς και πολλές σήραγγες, στεγασμένες με οξυκόρυφα τόξα, οι οποίες χρησίμευαν ως καταφύγιο των κατοίκων της κάτω πόλης σε περιόδους κινδύνου.

      Η είσοδος της ακρόπολης ήταν πάντα στην ανατολική πλευρά, είχε όμως διαφορετική θέση και μορφή σε καθεμία από τις 3 οικοδομικές φάσεις. Στη δεύτερη φάση η πύλη είχε τη μορφή της πύλης των λεόντων, των Μυκηνών. Αριστερά της υπήρχε πύργος και δεξιά ο βραχίονας του τείχους και έτσι η πύλη στο βάθος ήταν καλά προφυλαγμένη, δεδομένου ότι οι επιτιθέμενοι ήταν υποχρεωμένοι να διασχίσουν πολύ στενό διάδρομο, ενώ οι αμυνόμενοι μπορούσαν να τους χτυπούν από ψηλά και από τις δύο πλευρές. Στην τρίτη φάση η πύλη μεταφέρθηκε ακόμα πιο έξω. Το μέγαρο του βασιλιά, μέσα στην ακρόπολη, όμοιο με των Μυκηνών, διαστάσεων 11,80 x 9,80 μ., αποτελείται από 3 χώρους: την εξωτερική στοά με τους 2 κίονες μεταξύ παραστάδων, τον πρόδομο και τον δόμο με την κυκλική εστία, που την περιβάλλουν 4 ξύλινοι κίονες. Τα πλευρικά διαμερίσματα του μεγάρου φαίνεται πως είχαν και δεύτερο όροφο. Πλούσια ήταν η διακόσμησή του: οι τοίχοι της εξωτερικής στοάς είχαν χαμηλά μια ζώνη από αλαβάστρινες πλάκες με ανάγλυφους ρόδακες και ανθέμια· η υπόλοιπη ήταν διακοσμημένη με τοιχογραφίες. Τρεις πόρτες οδηγούν στον πρόδομο και από εκεί μια άλλη στον δόμο. Στη μέση του ανατολικού τοίχου διακρίνεται στο δάπεδο ο χώρος που αντιστοιχούσε στον βασιλικό θρόνο. Το δάπεδο ήταν πλουσιότατα διακοσμημένο με διαφορετικά θέματα στη ζώνη γύρω από τους τοίχους και στον χώρο ανάμεσα στους κίονες της εστίας. Φυσικά και εδώ οι τοίχοι ήταν στολισμένοι με ζωγραφιές.