ΠΥΛΗ  ΚΑΤΑΝΟΥ

   Βραχόεντα θαύματα, πετρόεσσες μορφές, σμιλεμένες από τον μέγιστο των λιθοξόων ανά τους αιώνες, την ίδια τη Φύση. Ιδού το ρίγος, η έκπληξη, ο θαυμασμός (τι άλλο είναι το θαύμα;). Μορφές κυκλώπειες, ζώα προϊστορικά, πουλιά αρχαία, χελώνες γιγάντιες, ερπετά τρομαχτικά, μορφές ανθρώπινες, όλα σκαλισμένα σε βράχους, προκαλούν το δέος, φοβίζουν ίσως, στέκονται όμως εκεί διαιωνίζοντας το δίλημμα: Τέχνη ή Φύση; Και ας είναι τέχνη η φύση, ας αποκαλύπτει την άγνωστη φύση η τέχνη, εμείς, ως άνθρωποι, παραμένουμε αμήχανη ν’ αποφανθούμε. Υποκλινόμαστε στη δεξιότητα των ανέμων, στη διαβρωτική μεταλλακτικότητα της βροχής, στην υπομονή των βράχων, στην υψηλή τεχνουργία όλων αυτών. Αίφνης (μετά παρέλυσαν χιλιετιών προφανώς) ο παιπαλόεις και αιπύς (απόκρημνος) βράχος μεταμορφώνεται σε γλυπτό μεταμορφώνεται σε γλυπτό πλασμάτων και ανθρώπων˙ ο Ήλιος, η βροχή, οι άνεμοι συμφωνούν με το χρόνο και μας παρουσιάζουν το έργο τους. Ο ακατέργαστος λάας (λίθος), οξύς, τραχύς, ρυτός στυλβούται, ξέεται, κατεργάζεται οι κατειργασμένοι και ξεστοί πλέον βράχοι είναι η γλυπτική φυσική επιστήμη ή τέχνη, αγλαή, εντυπωσιακή, με αύρα ανάτασης, με πνοή σεβασμού. Συνήθως η Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί (Ηράκλειτος), ενίοτε όμως αρέσκεται να αποκαλύπτεται, μιμούμενη τα πλάσματά της (!), αφήνοντάς μας εμβρόντητους, άναυδους, αμήχανους. Σφίγγει το καλέμι της και σφυροκοπά με αγάπη τους βράχους και τα δένδρα, τα ποτάμια και τη Γη, προσφέροντάς μας το σπινθήρα με τον οποίο πυροδοτούμε με όνειρο, τη φαντασία, την ίδια την πραγματικότητα.