Ο Βασίλειος Χειμάρας του Νικολάου γεννήθηκε στην Εράτυρα (Σέλιτσα) το 1888. Ήταν γεροδεμένο παλικάρι, ριψοκίνδυνος με φλογερά πατριωτικά αισθήματα.

   Δεκαπεντάχρονος (1903) δημιούργησε ζωηρό επεισόδιο στη Νεάπολη (Λιαψίστι) και ξυλοκόπησε άγρια τον Τούρκο Σουλεϊμάν που υποστήριζε του Βουλγάρους. Κρυφά κατέφυγε στη Λάρισα. Εκεί συναντήθηκε με τους συγχωριανούς του Νικόλαο, Γεώργιο και Γιάννη Κόλια, Χρήστο Ζωίδη, Νικόλαο Κορμά και Σιαπέρα Κων/νο. Όλοι μαζί αποφάσισαν να δηλώσουν εθελοντές και να καταταγούν στα ανταρτικά σώματα που ετοιμάζονταν να βγουν στη Δυτική Μακεδονία. Έτσι η ένοπλη δράση του Χειμάρα άρχισε το 1904 και ουσιαστικά τέλειωσε το 1912, αφού έλαβε μέρος και στον απελευθερωτικό αυτό πόλεμο.

   Τον Αύγουστο του 1904 κατετάγη στο Σώμα του Παύλου Μελά μαζί με τους Σιατιστινούς Γ. Λιουλιάκη και Α. Καλαμπούκα. Αρχικά ο Μελάς είχε αντιρρήσεις επειδή ήταν πολύ νέος, αλλά όταν ο Χειμάρας του είπε: «Εγώ θα σε ακολουθώ από πίσω κι εσύ ας μη με θέλεις», τον δέχτηκε σαν ανιχνευτή και προπομπό, αποκαλώντας τον «ψυχογιό». Μετά το θάνατο του μεγάλου Αρχηγού του πολέμησε διαδοχικά κάτω από τις διαταγές των πολύ γνωστών καπεταναίων Τσόντου Βάρδα, Ανδριανάκη, Δικόνυμου Μακρή, Γύπαρη και του Μπογατσιώτη Κώστα Ντόγρα.

      Από την πολύχρονη πολεμική του δραστηριότητα πολύ συχνά ανάφερε το επεισόδιο με την προδότρια Λεμονιά από τη Σμίξη, κοντά στο Κωσταράζι. Η Λεμονιά ήταν χήρα και έπαιζε διπλό παιχνίδι.  Την Άνοιξη του 1907 ο Χειμάρας ήταν με τον Καπετάν Ντόγρα στο υψώματα του Κωσταραζιού μαζί με 3-4 Σώματα άλλων καπεταναίων. Ήταν σκοπός όταν είδε από μακριά να έρχεται εναντίον τους πολυάριθμος τουρκικός στρατός. Χάρη στην έγκαιρη ειδοποίηση που έκανε, γλίτωσαν την περικύκλωση και έφυγαν προς το Λέχοβο. Λίγο αργότερα έμαθε ότι αυτό ήταν προδοτική ενέργεια της Λεμονιάς. Έβγαλε τα ανταρτικά ρούχα φόρεσε ρούχα γεωργού και μαζί με το Νικόλαο Δερβένη και το Χρήστο Ζωίδη, που τους πήρε για να τον φυλάγουν για κάθε ενδεχόμενο, πήγαν στη Σμίξη στο σπίτι της Λεμονιάς και την έβαλαν να ανάψει το φούρνο με τη δικαιολογία ότι θα έφερναν να ψήσουν αρνιά. Όταν πυρακτώθηκε ο φούρνος ο Χειμάρας άρπαξε την προδότρια και την έβαλε μέσα ζωντανή.

   Μετά το 1912 έφυγε από τη Σέλιτσα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη όπου και πέθανε στις 20 Ιουλίου 1958 ανύπαντρος.

   Για τις πολύτιμες εθνικές του υπηρεσίες πήρε αγροτικό κλήρο στην περιοχή της λίμνης Γιαννιτσών, οικόπεδο στην πλατεία Ιωάννου Μεταξά (Βαρδάρη) και διορίστηκε δασοφύλακας στα «χίλια δέντρα» Θεσσαλονίκης.

   Στο Μητρώο Μακεδονομάχων που υπάρχει στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη αναφέρεται ως οπλίτης.

​

​

​

​

              Η συνέχεια προσεχώς